

In onze cultuur denken de meeste mensen liever niet na over de dood en hebben we het liever niet over onze eigen uitvaart.
Wij beschouwen de dood als onze grootste vijand. Maar als je beseft dat het leven gaat eindigen, helpt dat jou in te zien wat belangrijk is en niet. Soms, als ik over een begraafplaats wandel, zie ik opeens heel scherp in wat er wel en niet toe doet in mijn leven. Geconfronteerd met het levenseinde realiseer ik me hoe ik wil leven. Ik kan daardoor ook betere keuzes maken.
De dood is de enige zekerheid in het leven. Je kunt je er dus maar beter mee verzoenen. In mijn beroep maak ik geregeld mee dat de naasten niet weten wat de wensen van de overledene zijn wat de uitvaart betreft. Wou de overledene begraven of gecremeerd worden? Dat is jammer, want de nabestaanden vinden het (bijna) altijd prettig om recht te doen aan de persoon die overleden is. Daarbij hoeven ze hun eigen wensen niet aan de kant te schuiven, maar te weten dat de dierbare een bepaald lied of gedicht erg mooi vond en dit tijdens de uitvaart te laten horen, is ook een manier van rouwverwerking.
Er zijn genoeg redenen om te praten over de dood. Het brengt mensen dichter bij elkaar, want je leert elkaar beter kennen. Uit onderzoek blijkt bovendien dat je er minder depressief, positiever en levenslustiger van wordt. Praten over de dood vergroot namelijk het bewustzijn van je sterfelijkheid en daardoor haal je meer uit je leven; je gaat prioriteiten stellen. En, wat ook erg belangrijk is het vermindert de angst voor de dood.
Op mijn website kun je het boekje Persoonlijke uitvaartwensen downloaden. Kijk er eens naar en praat eens met elkaar over de onderwerpen die erin staan.
Liever een vrijblijvend gesprek over je eventuele uitvaartwensen? Neem contact met me op.